نیمه شب بود و غمی تازه نفس
ره ِ خوابم زد و ماندم بیدار
ریخت از پرتو ِ لرزنده ی شمع
سایه ی دسته گلی بر دیوار
همه گل بود ، ولی روح نداشت !
سایه ای مضطرب و لرزان بود
چهره ای سرد و غم انگیز و سیاه
گوئیا مرده ی سرگردان بود
شمع ، خاموش شد از تندی ِ باد
اثر از سایه ، به دیوار نماند !
کس نپرسید کجا رفت؟ که بود؟
که دمی چند ، در اینجا گذراند
این منم خسته در این کلبه ی تنگ
جسم ِ در مانده ام از روح ، جداست
من اگر سایه ی خویشم ، یارب ،
روح ِ آواره ی من ، کیست؟ کجاست؟!

تقدیم به تو .....
کسی ما را نمی جو ید.
کسی ما را نمی پرسد.
کسی تنها یی ما را نمی گرید.
دلم در حسرت یک دست. دلم در حسرت یک دوست
دلم در حسرت یک بی ریای مهربان مانده است.
کدامین یار ما را می برد. تا انتهای باغ بارانی.
کدامین اشنا ایا به جشن چلچراغ عشق دعوت می کند ما را.
و اما با توام ای انکه بی من مثل من تنهای تنهایی
تو که حتی شبی را هم به خواب من نمی ایی.
تو حتی روزهای تلخ نامردی. نگاهت. التیام دستهایت را دریغ از ما نمی کردی.
من امشب از تمام خاطراتم . با تو خواهم گفت.
من امشب با تمام کودکی هایم برایت اشک خواهم ریخت
من امشب دفتر تقویم عمرم را به دست عاصی دریای نا ارام خواهم داد
همان دریا که می گفتی تو را در من تجلی می کند. ای دوست.
همان دریا که بغض شکوه ها یم در گلوی موج خیزش زخم بر میداشت.
و اما با تو ام . ای انکه بی من مثل من تنهای تنهایی
کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی...

آدمک آخر دنیاست ... بخند ...
آدمک مرگ همینجاست ... بخند
آن خدایی که بزرگش خواندی ...
به خدا مثل تو تنهاست ... بخند ...
دستخطی که تو را عاشق کرد ...
شوخی کاغذی ماست ... بخند ...
فکر کن درد تو ارزشمند است ..
فکر کن گریه چه زیباست بخند ...
صبح فردا به شبت نیست که نیست
تازه انگار که فرداست ... بخند ..
راستی ! آنچه به یادت دادیم
پر زدن نیست ، که درجاست ... بخند .
آدمک نغمه ی آغاز نخوان
به خدا آخر دنیاست ... بخند 

شبیه شمع که خیلی نجیب میسوزد
 دلم برای تو گاهی عجیب میسوزد
 دلم برای دل ساده ام که خواهد خورد
 دوباره مثل همیشه فریب میسوزد
 نشسته ای به امید که؟
 گـُر بگیر ای عشق
 همیشه آتش تو بی لهیب میسوزد
 تو اشتباه نکردی گناه آدم بود
 اگر هنوز بشر پای سیب میسوزد
 من آشنای تو بودم ولی ندانستم
غریبه ها دلشان هم غریب میسوزد
 برای من فقط این دل ز عشق جا مانده است 
 که با نگاه شما عن قریب میسوزد

شده ام پرتاب
مثل سنگی که بلغزد بر آب
خطر غرق شدن
مثل یک دایره دور سر من می چرخد
می روم لغزان لغزان تا دور
لب آب ، وزغی می خندد!! ....
جاده ای خاکی
می رود ارابه ای فرسوده ی لنگان
مکشد ارابه را اسبی نحیف و مردنی در شب
آن طرف شهری غبار آلود
پشت گاری
سطلی آویزان
پر از خالی
خفته گاریچی.مگس ها این ور و آن ور
پشت گاری جمله ای:
*بر چشم بد لعنت*